می گوید: "اکثر کسانی که به جایی رسیدند کسانی بودند که در زندگی با خودشان طرف بودند و نه کس دیگر."

این حرفش مرا به فکر فرو می برد. این که عادت کرده ام تمام کارهایم را تحت فشار و نظارت کس دیگری انجام دهم. این که یاد نگرفته ام در کارها پاسخگوی خودم باشم. این که از کودکی برای هر کار کوچکی به دنبال یک کلاس آموزشی بودم تا مرا مجبور کند به انجام تکالیف و تمرینات برای یادگیری. این که هیچ گاه به ذهنم هم نمی رسید که مثلا برای داشتن بدنی سالم، حتما لازم نیست به کلاس شنا و بسکتبال و ... بروم، می توانم هر روز به طور منظم نیم ساعت نرمش داشته باشم....

 این تنها مشکل من نیست. این مشکل را در بسیاری از اطرافیان می بینم، در برخی کمتر و در برخی بیشتر.  آخر ما فراموش کردیم که در زندگی باید جوابگوی خودمان باشیم و این که بهترین راه برای پیشرفت این است که مطابق با استعداد و توانایی و علاقه و مهم تر از همه هدف، برای خودمان برنامه ریزی کنیم.

مشکل بزرگ ما نداشتن مشارطه، مراقبه، محاسبه و معاتبه است.

و یک چیز دیگر که از آن هم بسیار رنج می برم، وابستگی بیش از حد به زمان و مکان است. دوست دارم یاد بگیرم که تغییر شرایط روحی و جسمی و مکانی و زمانی نباید در برنامه انسان خللی وارد سازد.

اگر سیره امام خمینی(ره) نبود، هرگز نمی توانستم با این شجاعت این حرف ها را بزنم. امامی که در همه احوال چه در تبعید، چه آن زمان که ایشان را در ترکیه مرتب از این شهر به آن شهر منتقل می کردند، چه آن زمان که خبر شهادت فرزندشان را دادند و خلاصه در تمام مراحل زندگی پر فراز و نشیبشان، ذره ای در برنامه علمی و عملی خود تغییر نداند، به طوری که تحریر الوسیله را در ایام تبعید در ترکیه نگاشتند و حاج احمد آقا نقل می کنند که در روزی که خبر شهادت حاج آقا مصطفی را به امام دادم، ایشان مطالعه شان را قطع نکردند و همان روز 300 صفحه از کتابی را که در دست داشتند، مطالعه نموده و حتی برنامه تدریسشان هم تعطیل نشد.

پ.ن1:قَالَ موسی‌بن‌جعفر«ع»:   ماه رجب، ماه بزرگى است که در آن حسنات چند برابر و گناهان در آن محو مى‏شود. کسى که یک روز در ماه رجب روزه بگیرد، آتش جهنّم به اندازه یک‌صدسال از او فاصله مى‏گیرد.

پ.ن2: ویژه نامه ماه مبارک رجب